Γράφει ο Ηλίας Ασπρούκος – Περιβαλλοντολόγος
Σκεπτόμουν στενοχωρημένος την απώλεια του Δημάρχου Δημήτρη Καλογερόπουλου, που παρά τις διαφωνίες μας σεβόμουν και εκτιμούσα την προσπάθεια του. Άλλωστε κριτική δεν ασκούμε μόνο σε εκείνον που δεν παράγει για αυτό και του ασκούσα κριτική. Όποιος νοιάζεται για την πόλη του οφείλει να μιλάει και τούτο για να γίνεται η ζωή μας καλύτερη. Άλλωστε περαστικοί όλοι είμαστε από αυτό τον τόπο, οφείλουμε να σκεπτόμαστε πως θα τον παραδώσουμε καλύτερο από αυτό που τον βρήκαμε στις μετέπειτα γενιές. Αυτά περνούσαν από το μυαλό μου ατενίζοντας την θάλασσα και την γλυκιά ηρεμία που ο τόπος αυτός μας προσφέρει. Μέχρι που το μάτι μου έπεσε στην εξής είδηση. Θέλουν λέει η πλατεία Πολυχρονιάδη – πλατεία Αγίας Λαύρας να μετονομαστεί σε πλατεία Δημήτρη Καλογερόπουλου.
Κάπου εκεί ταράχτηκα όσο να πεις, πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι όλοι αυτοί σκέφτηκα προς στιγμήν, έπειτα πήρα την ιστορία της Πολυχρονιάδη – Αγίας Λαύρας από την αρχή. Ο Πολυχρονιάδης υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους δημάρχους του Αιγίου, αναμόρφωσε την πόλη, κατασκεύασε το υδραγωγείο του Αιγίου και συνέβαλε τα μέγιστα ώστε να υπάρξει ηλεκτροδότηση στο Αίγιο. Εκλέχτηκε επί δύο τετραετίες και τιμήθηκε από το κράτος με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος. Δυστυχώς πέθανε νέος και το έργο του δεν συνεχίστηκε έτσι όπως ο ίδιος το είχε οραματιστεί. Η παρακαταθήκη που άφησε τεράστια! Το σπίτι του Πολυχρονιάδη βρισκόταν στην πλατεία Αγίας Λαύρας και από το μπαλκόνι του έβγαλε λόγο ο Χαρίλαος Τρικούπης αναφερόμενος στο “ζήτημα της σταφίδας”. Επίσης το αρχοντικό αυτό, (αν δεν με απατά η μνήμη μου) κάποτε στέγαζε το Δημαρχείο Αιγίου και έγινε δωρεά.
Αλήθεια ποιος θυμάται τον Πολυχρονιάδη σήμερα και την ιστορία του; Αυτός και άλλα πολλά έχουν περάσει στα ψιλά ίσως και στη λήθη της ιστορίας. Λήθη ιστορίας είπα και θυμήθηκα…..
Ήταν Ιανουάριος του 1944 όταν οι Γερμανοί είχαν συλλάβει πέντε Έλληνες ,οι τρείς Αιγιαλείς, ο τέταρτος Πατρινός και ο πέμπτος Καλαματιανός. Αφού τους βασάνισαν στα κρατητήρια της Γκεστάπο, στο τέλος τους έσυραν στην Πλατεία Αγίας Λαύρας – Πολυχρονιάδη και τους απαγχόνισαν.
Το 1986 επί δημαρχίας Αλέκου Μέγαρη δημιουργήθηκε μία επιτύμβιος στήλη για να υπενθυμίζει, το αποτρόπαιο γεγονός του πολέμου και να μην ξεχαστούν τα ονόματα των πραγματικών ηρώων!
Αν λοιπόν θέλουμε να αποκτήσει ένα ακόμα όνομα η Πλατεία Αγίας Λαύρας ας ήταν αυτό των ηρωικώς ( εκτελεσθέντων )πεσόντων επί Γερμανικής κατοχής.
Τώρα σε ότι αφορά τον συγχωρεμένο Δήμαρχο Αιγιαλείας Δημήτρη Καλογερόπουλο, αντί να ψάχνουν δρόμους και πλατείες να μετονομάσουν, ας κοιτάξουν να τον βγάλουν ασπροπρόσωπο και να τιμήσουν την μνήμη του μέσα από το έργο τους και την προσφορά τους στον τόπο. Άλλωστε δεν υπάρχει μεγαλύτερη τιμή από αυτό από το να δημιουργήσουν κάτι καλό αυτοί που μένουν και να δικαιώσουν τις επιλογές της αδόκητης απώλειας του Δημήτρη Καλογερόπουλου.
Επίσης αν θέλουν να τον τιμήσουν όπως το πολιτιστικό κέντρο του Αιγίου μετονομάστηκε σε Αλέκος Μεγάρης, ας μετατρέψουν και το συνεδριακό στην Μυρτιά σε Δημήτρη Καλογερόπουλου και ας αφήσουν ήσυχη την πλατεία Αγίας Λαύρας του Πολυχρονιάδη και των εκτελεσθέντων.
Αν φυσικά μέχρι το τέλος της τετραετίας η συνοχή της Δημοτικής ομάδας δεν διαρραγεί, εδώ είμαστε να πούμε πολλά. Ο κόσμος βγάζει τα συμπεράσματα του. Άλλωστε η ζωή και η πολιτική έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό είναι απρόβλεπτες.
