Από το ποδόσφαιρο στην πολιτική!

Του Ηλία Ασπρούκου -Περιβαλλοντολόγου

Ποδοσφαιροποιήσαμε την πολιτική και πολιτικοποιήσαμε το ποδόσφαιρό, κάπως έτσι προχωράμε. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, που τα κόμματα , οι ιδεολογίες,  οι παρατάξεις και κυρίως οι άνθρωποι είχαν μια σταθερά. Τα τελευταία χρόνια ένα και μόνο είναι το κόμμα, η παράταξη ή η δημοτική ομάδα «ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ»! Τον τελευταίο καιρό, τόσο μέσα από το διαδίκτυο, όσο και από την τοπική εφημερίδα «Πρώτη» μαθαίνω τα νέα της δύσμοιρης Αιγιάλειας. Ζω στη νύφη του Θερμαϊκού, μα ο νους μου γυρίζει στο γαλάζιο του Kορινθιακού, στο μπαλκόνι του Αιγίου. Στην πόλη που μέρα- με την ημέρα μαραζώνει.  Το δύσμοιρο το Αιγιάκι που το βάζω στο θυσαυροφυλάκιο της καρδιάς μου. Δυστυχώς όλα τα παλιά υλικά αποφάσισαν να σώσουν τον έρμο τούτο τόπο.

Βλέπω τους πηχυαίους τίτλους και άλλη μεταγραφή,  έφυγε ο τάδε από εκεί και πήγε εκεί ή έφυγε η κ. τάδε από εκεί και τοποθετήθηκε στην τάδε  θέση κλπ κλπ. Η ουσία είναι μια, πόσοι από όλους αυτούς τους γυρολόγους  έχουν νοιαστεί πραγματικά για αυτό τον τόπο; Δεν κατάφεραν να μείνουν πιστοί στην παράταξη τους και να ακούσουν τον ή την  επικεφαλής τους και θα τάξουν τον εαυτό τους στο κοινό καλό; Αμ δε ! Στασίδι ψάχνουν,  καρέκλα γυρεύουν και αν δεν τους δοθεί για αλλού θα ταξιδεύουν.

Καιρός να δούμε τις καταστάσεις λίγο ψύχραιμα, ήρεμα και μακριά από μικροπολιτικά στεγανά. Άνθρωποι που υπηρέτησαν από θέσεις ευθύνης πάνω από 20 ή 30 χρόνια την Αχαΐα, όμορο Δήμο του Αιγίου και έπειτα την Αιγιάλεια, τα δείγματα γραφής τους υπήρξαν απογοητευτικά για την περιοχή. Σήμερα δηλώνουν παρών στα δημοτικά δρώμενα, χωρίς προηγουμένως να έχουν κάνει την αυτοκριτική τους. Το ίδιο και για εκείνους που έδρασαν σε κεντρικό επίπεδο και τα έκαναν στην κυριολεξία θάλασσα. Η ουσία θα έπρεπε να είναι το καλό της πόλης και όχι το συμφέρον του κάθε τυχοδιώκτη που αποκτά λόγο ύπαρξης μέσα από τις καρέκλες και τις θεσούλες.

Άνθρωποι που νοιάζονται για τον εαυτούλη τους και αφήνουν την πόλη να ρημάζει, δεν θα έπρεπε να έχουν καμία θέση στην τοπική αυτοδιοίκηση. Δύο θέματα είχαν να διαχειριστούν και τα δύο τα έκαναν ρόιδο. Να αποτρέψουν την μεταφορά του ΑΕΙ από το Αίγιο στην Πάτρα. Αυτοί αντί να ασχοληθούν σοβαρά με το ζήτημα που ταλάνισε και ταλανίζει την πόλη το ρίξανε στα πανηγύρια και στα μπουζουκοτράγουδα. Θυμήθηκαν φαίνεται την ταινία με την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ  « Η κόρη μου η σοσιαλίστρια». Αντί να πάνε και να στηθούν έξω από το γραφείο της Κεραμέως κάνανε πάρτι πάνω στα συντρίμμια της πανεπιστημιακής σχολής. Για να μην θυμηθώ τις γραφικότητες με την κατάληψη του χώρου της χαρτοποιίας. Ώρες -ώρες σκέπτομαι, πως γίνεται  άτομα περιορισμένης ευθύνης να υποτιμούν την νοημοσύνη μας. Ρητορικό το ερώτημα απάντηση δεν περιμένω.

Το θετικό είναι, πως ακόμα δεν έβρεξε για τα καλά στο Αίγιο , γιατί αν πει να βρέξει η λίμνη είναι έτοιμη και τα βατράχια θα βγουν στην επιφάνεια. Η πλατεία Αγίας Λαύρας είναι χειρότερη και από το γεφύρι της Άρτας. Εκεί κατά τη λαϊκή ρήση χτίσανε την γυναίκα του πρωτομάστορα, στην δική μας πάλι θα πρέπει να χτιστούν πολλοί μήπως και … αποπερατωθεί κάποτε.

Εκείνο που με εντυπωσιάζει σε αυτά τα δημοτικά μαγειρέματα είναι, πως ορισμένοι άνθρωποι που μέχρι χθες κατείχαν θέσεις εξουσίας σε κυβερνητικά πόστα, περνούσαν από μπροστά σου και δεν σου έλεγαν ούτε καλημέρα. Με τουπέ καρδιναλίων και  κουστωδία παρατρεχάμενων και  σήμερα θέλουν να πάρουν την τύχη σου στα χέρια τους, φορούν το ψεύτικο χαμόγελό τους και σε καλοχαιρετούν… Ξαφνικά ανθρωπάκο έγινες ορατός! Μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση… Γιατί μετά  τις εκλογές θα γίνεις πάλι αόρατος!

Αν το Αίγιο περιμένει προκοπή από ανθρώπους που η θητεία τους είναι διανθισμένη με ενασχολήσεις όπως φόρτωσης σε φορτηγά μαλλίων από πρόβατα, εργασία σε φορτηγά, γκαρσόν, και λοιπά, τότε αιτιολογημένα δεν δικαιολογούν συμμετοχή στα δρώμενα. Το ότι τέτοιοι τύποι μετακινούνται από συνδυασμό σε συνδυασμό φανερώνει την ποιότητα των ανθρώπων που κινούνται σε Δημοτικό ανταγωνισμό. Ο φθόνος βασιλεύει σε αυτές τις μετακινήσεις. Για αυτό οι  ικανοί αποφεύγουν να περάσουν και έξω από όλα αυτά παρά να κάνουν την σκέψη της ενεργού συμμετοχής τους.

Μερικοί κάνουν πως δεν γνωρίζουν τίποτα για όλους αυτούς τους γρίφους που η έκθεσή  τους είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να ακονίζει κανέις το μυαλό του και να εξοικιώνεται έτσι με την παιγνιώδη μάθηση. Δυστυχώς φίλοι μου συμπολίτες φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται προοδευτικός κάθε λαμόγιο, κάθε άθεος, κάθε λάτρης των γκέυ και όλο αυτό το μπάχαλο που ζούμε στην καθημερινότητά μας.

Αυτές οι εκλογές σε δημοτικό τουλάχιστον επίπεδο θα μας προσφέρουν γέλιο, γιατί από κλάματα χορτάσαμε σχεδόν μια τετραετία. Μια ματιά στην μπαχαλοποίηση του Δημοτικού Συμβουλίου θα σας πείσει. Το κακό με τον covid-19 ήταν πως είχαμε στερηθεί την επιθεώρηση, το καλό … Πως το δημοτικό συμβούλιο καλυπτόταν διαδικτυακά οπότε δεν μας έλειψε η reality επιθεώρηση!

Αν κάτι κράτησα στη ζωή μου και με ακολουθεί είναι η παρακάτω φράση «Καλοχαιρέτα τον πεζό όταν καβαλικέψεις, για να σε χαιρετά κι αυτός όταν θα ξεπεζέψεις». Αυτό γιατί σύντομα πολλοί θα χρειαστεί να παρκάρουν τα καλάμια τους και να πάνε για ψάρεμα σε άλλη παραλία!

Προηγούμενο άρθρο«Η δύναμη ενός ικανού Ανθρώπου κ’ η … επιβράβευση»
Επόμενο άρθροΤο αρχιτεκτονικό έργο του παππού μου Γεωργίου Μανούσου (Δέσποινα Φωκ. Γρηγοριάδου – Ασπρούκου)